به ساز خودت برقص

رسیدن به این مرحله هم کار سختی است و هم به شدت جذاب و راضی کننده. یک اطمینان خاطری با خود دارد. فراغتی دارد که با هیچ چیز قال مقایسه نیست. اینکه فارغ از حرف و نظر و نقد و تحلیل آدم ها کار کنی. مثلا اگر از کارت تعریف کردند درگیر تعریف شان نشوی و اگر نقد یا حتی بالاتر تحقیر شدی فرقی به حالت نکند. اینکه بتوانی فارغ از دنیای پیرامون کار کنی، بنویسی و بسازی، بخوانی و بگویی.

به قول بزرگی: فالوئر فالوئرهایت نشوی.

آن زمان که آدم برای خودش کار کند و تولید داشته باشد قطعا نتیجه کار هم بهتر می شود. جدای از اینکه رضایت درونی مهم تر از هر چیز دیگری است. اینگه اگر به زندگی هم سرایت کند که نور علی نور می شود. یعنی زندگی کنی فارغ از آدم ها و تمام وجوه زندگی را تجربه کنی و نگران این نباشی که چه کسی خوشش می آید چه کسی نه. همین که حال خودت خوب باشد و رضایت داشته باشی کفایت می کند.

30 آبان 96 20:33